06/12/2014 Picardi - Vk Mireille Wemmel : 1 - 4




Wat een stresserende namiddag was dat zeg! Zeker als je het vanuit het perspectief van een goalkeeper bekijkt. Carlo zijn tenen waren zeker afgevroren had hij deze match moeten commentariëren...

Om te beginnen en dat is dan voor het goede nieuws, we zijn gewonnen met 1-4!

Alleen vond ik het absoluut niet onze beste match van het seizoen, zeker wat betreft de afwerking en het versmossen van kansen betreft.

Het was zoals bij gewoonte weer een mooie zaterdagnamiddag. We waren uiteindelijk met 14 die de weg hadden gevonden naar het stadion. Sommigen waaronder Bart waren wat te laat want waren naar de CORA gereden en vonden daar geen veld (er ligt daar dan ook helemaal geen veld, het ligt aan de andere kant van de autostraad hé Dree?). Ook een aantal spelers van de tegenploeg waren te laat omdat den Dree ook aan hen de weg had uitgelegd waardoor ze de weg naar hun eigen terrein niet meer terugvonden. Er was er zelfs enen bij di om 15.30u in 't hoekske zat...

We begonnen dus de match met 10 tegen 11 en vanaf minuut 1 waren wij duidelijk de betere ploeg op 't veld. Het was éénrichtingsvoetbal met een hele hoop kansen (vooral komende van mooie strakke voorzetten van onze linksmidden Johan). Maar de meeste kansen werden keer op keer de nek omgewrongen. Op den duur begon iedereen wat nerveus te worden door al die gemiste opportuniteiten, tot Pie (man van de match voor mij) uiteindelijk toch de verlossende openingstreffer net naast de doelman inkopte. Na opnieuw 4 gemiste open kansen ging dan toch goal nr 2 binnen na een actie van Mich en Pie en door een speler van Picardie zelf in doel afgewerkt, 0-2. Maar 't moest toen wel al 0-5 geweest zijn. Nu kwam ook hun elfde speler op het veld en we dachten al djuu, hopelijk krijgen we het deksel hier niet op onze neus. Maar zelfs met een speler meer kwamen die mannen er eigenlijk niet meer uit dan voordien. Ze speelden eigenlijk helemaal niet zo goed maar wat deed Mireille dan: iets dat we te vaak doen en dat is ons aanpassen aan het niveau van de tegenspeler. Je kan daar niets aan doen maar dat is echt Mireille psychologie: Geen pas kwam nog aan, geen snelheid in het spel, soit, niet echt iets leuks om naar te kijken (zeker als ge dat vanuit het perspectief van de keepersplaats bekijkt). 't zal misschien ook wel aan dat slecht kunstgrasveld gelegen hebben met weinig gras op en veel te veel van dat zwarte rubberpoeier waar het moeilijk was om op te spelen, maar resultaat was wel dat ons spel niet liep zoals normaal.

Wanneer de mannen van Picardie dan toch één keer op onze helft en tot aan onze goal kwamen was het dan ook nog raak ook, verschrikkelijk! Ipv van 0-5 stond het nu opeens 1-2. Was ook het eerste dat onze keeper te doen kreeg, balletje uit eigen netten halen, fuck zeg! Wij beginnen te twijfelen en zij beginnen er meer en meer in te geloven. En wij blijven kans na kans de nek omwringen. Dit zorgt voor frustratie, nervositeit en veel discussie en gemekker, bij beide ploegen. Wou toch nog één schitterende doelpoging van de Pie vermelden die vanuit de volley de bal net niet onder de deklat kreeg. Ruststand 1-2.

In de tweede helft hetzelfde beeld: Wij blijven de gevaarlijkste ploeg en creëren de meeste kansen maar maken ze niet af, de tegenploeg blijft gevaarlijk op de counter. We moeten tot de 10e minuut wachten op onze 3e goal prachtig voorlangs de keeper geschot door alweer Pie. Oef zeg! Pie kon dan verdiend gaan rusten en werd vervangen door Raffe. stand 1-3

Op zeker moment was onzen Bart aan 't bakkeleien geraakt met een tegenspeler die hem flink natrapte en ook verdiend rood kreeg. Dan denkt ge : 't is hier over met die mannen. Maar dat was dan zonder de arbiter gerekend die onze voorstopper Fille na een heel lichte fout wel een 2e gele kaart aansmeerde (Ikke nog geen één van ’t jaar haha…). We speelden dan met 10 tegen 10. 't Kon dan nog spannend worden maar dan kwam Maurits op het veld en dit bracht opnieuw wat rust in de ploeg. 

Nog 10 minuten te gaan en we blijven kansen krijgen, maar ze blijven er maar niet in gaan tot Mich er uiteindelijk toch nog de 4e intrapt (rustig inrollen is eigenlijk een betere omschrijving), hetgeen hem gegund werd want hij had tot dan echt geen geluk gehad met het afwerken.

Vond dit zeker niet onze beste wedstrijd maar we zijn wel gewonnen. En we zitten dus op schema op het keerpunt van het seizoen.

Volgende week spelen we tegen de laatste van het klassement. Hopelijk gaan we dan wel voluit (zonder ons aan te passen) en plooien we de match van in het begin van de wedstrijd.

Greetz

29/11/2014 Vk Mireille Wemmel - St-Gilloise : 0 - 1




Aangezien ik persoonlijk hetzelfde gevoel heb als na de match tegen LTC in La Hulpe zal ik mijn verslag beginnen met exact dezelfde woorden als toen:

DEDJUU TOCH !!!

Maar deze keer lag het er nog dikker op. Verliezen terwijl we wel degelijk hadden MOETEN winnen, da’s toch eigenlijk wreed frustrerend. En dan nog met 0-1 op 10 minuten van het einde na een ongelukkige own goal!! Niet te geloven.

Zelf al was winnen tegen den tweede in de stand een ‘’nice to have’’ , zat er eigenlijk veel meer in. Zeker omdat Mireille (alweer) de betere ploeg was op ’t veld.

Even naar de match:

We konden opnieuw rekenen op een mooie set up: Een mooie zaterdag namiddag (alweer), Dree in volle vorm (Zoals steeds!), Simonneke en Lowie in den tribune (onze meest trouwe supporters!!), een veld met lekker lang gras, 15 gemotiveerde spelers. Allemaal zaken waar we aan gewend beginnen te raken…

Eigenlijk begonnen we redelijk sterk aan de match en we speelden het merendeel van de tijd op de helft van Jeunesse. We moesten wel onze verdediging wat finetunen omdat Jeunesse met een ongelooflijke nummer 10 in de aanval speelde, maar ook dit hadden de Fille, de Pie en Bernard volledig onder controle. En als ’t echt niet meer ging was jullie verslaggever er ook nog om met enkele ( of waren het misschien net nog iets meer) kleine foutjes hun nummer 10 halt toe te roepen.

We krijgen wel wat kansjes maar het was steeds net niet. Den Davve was nog aan’t dromen van verleden week en stond iets minder scherp. Of werd hij misschien afgeleid door zijn kindjes die hem van op de parking aanmoedigde, God alleen zal het weten.

We eindigen de eerste helft met 0-0.

Dankzij onze vele wissels (Bart, Carlo, Corneel en Maurits) hadden we het voordeel dat we wat meer (conditioneel) overwicht begonnen te krijgen op de wedstrijd. Ik had eerlijk gezegd op geen moment nog de indruk dat we deze match nog zouden verliezen. We speelden inderdaad heel sterk maar na een goede doorzetactie van Jeroen slaagde onzen Davve er niet in om een op een presenteerplaatje geserveerde voorzet in doel te trappen. Moet er wel bij zeggen dat hij wat afgeleid was omdat zijn zoon net dan een splinter in zijn vinger had gekregen en achter zijn papa vroeg.

Op 10 minuten van het einde slagen ze er toch nog eens in om op onze helft te raken? Niet alleen krijgen ze een twijfelachtige corner mee maar wij kopten de bal dan zelf in eigen doel. In plaats van 1-0 voor was het nu 01 tegen, of 7 minuten van het einde. Balen en vloeken konden we doen, maar d 3 punten waren gaan vliegen.

Volgende week dus wat meer ‘realisme’ in de aanval, paar goaltjes maken en 3 punten pakken.

Nog even iets voor de weg te vinden naar ginder:


Afgaand op den Dree zijnen uitleg ligt het veld in de buurt van de CORA van Evere. ’t Is heel simpel om er te geraken: Ge pakt de ring en ge rijdt af in Evere. Als ge de Cora ziet pakt ge rechtsaf, linksomhoog, dan scherpe bocht van 185° just neffe het tweed rood licht, effe marche arrière en den terug veu oot, den 2e keer dat ge de CORA ziet zijde waarschijnlijk iets te ver en moet ge terug links pakke en den over de CORA rijden, den den tunnel onder de CORA pakke just neffe da café waar den Dree soms met zijn Brusselse copains zit, maar dat moet ge eigenlijk aan uwe linkerkant laten. Bon, als ge nu nog nie vindt heb ik hieronder een schetske gemaakt van de weg. Als nie just is Dree, niet aarzelen om de weg opnief t’expliqueeeer hein!


Tot volgende week!